Het gemis in Corona-tijd

Vandaag kreeg ik van mijn telefoon een herinnering aan 31 oktober 2018, twee jaar geleden. Ik was toen met mijn broers bij een voetbalwedstrijd in Duitsland. Borussia Dortmund tegen Union Berlin. Twee clubs die ik vandaag de dag support. Eén van de mooiste voetbaldagen uit mijn leven.

Toen ik die herinnering kreeg dacht ik ineens aan alle zaken die ik nu als tweeëntwintigjarige zou kunnen doen. Het bijwonen van voetbalwedstrijden. Het uitgaan in Groningen. Uiteten gaan met mijn familie. Afspreken met vrienden om spelletjes te doen of tijd gewoon doorbrengen met mensen bij wie ik graag ben. Ik realiseerde me hoeveel ik dat mis in Corona tijd. Ik mis het opzoeken van mensen, het niet hoeven nadenken om een knuffel te geven of een handdruk. Ik mis het zien van mijn vrienden en vriendinnen in het echt. Ik mis het naar buiten gaan zonder me druk te maken om te

 

dicht bij mensen te komen. Ik mis het zien van het volledige gezicht van mensen zonder mondkapje. Ik mis het lesgeven waarbij ik niet elke les moet denken om het houden van mijn afstand. Ik mis het geven van high-fives en schouderklopjes. Ik mis niet druk maken om een verkoudheid, je weet namelijk nooit of het Corona is of niet. Ik mis de spontane plannen ergens naartoe te gaan, zonder te denken aan de mogelijkheid op het krijgen van Corona. Dit zijn allemaal zaken die ik mis en wat ik in het verleden wel heb kunnen doen.

Maar weet je wat ik nog meer zou missen? Mijn oma, van wie de gezondheid minder is dan dat van mij op dit moment. Vrienden die bijvoorbeeld astma hebben en daardoor vatbaarder zijn voor Corona. Familieleden die zitten te wachten op reguliere zorg, maar door de vele gevallen nu nog langer moeten wachten. Ik zou de vele leerlingen missen die fysiek niet helemaal fit zijn en daardoor een ontzettend veel last zouden krijgen van Corona.

Ik kan binnen een korte tijd tientallen mensen bedenken binnen mijn omgeving die wél ontzettend veel gevolgen zullen hebben bij het krijgen van Corona. Voor al deze mensen kies ik ervoor om thuis te blijven. Kies ik ervoor om niet vaak bij vrienden op bezoek te gaan of naar de binnenstad te gaan voor een niet-noodzakelijk bezoek. Kies ik ervoor om zoveel mogelijk een mondkapje te dragen wanneer ik binnen 1.5 meter van mensen kan komen.

Ik kies deze periode er bewust voor om zaken te missen, zodat ik in de toekomst geen mensen in mijn omgeving hoef te missen. Daarom roep ik de mensen op die twijfelen over het dragen van een mondkapje, de mensen die nog wel naar feesten gaan waar 300 man bijeen komen, de mensen die in de supermarkt in mijn nek staan te hijgen bij de kassa, deze mensen roep ik op om even stil te staan bij alle mensen in hun omgeving die wél doodziek kunnen worden van dat ellendige virus. Wanneer je dat doet hoop ik dat je je realiseert dat je niet een mondkapje draagt voor jezelf, maar voor alle mensen om je heen. Zodat wanneer we dit virus overwonnen hebben we met zijn allen weer kunnen gaan naar een voetbalwedstrijd, naar de supermarkt kunnen gaan zonder extra te letten op het houden van afstand. Dat we met zijn allen ons geen zorgen meer hoeven te maken om het besmetten van onze naasten. Zodat we met meer mensen straks weer niks hoeven te missen.

Laatst gewijzigd op 2 november 2020